«Τα μπλόκα σωπάσαν και οι δρόμοι αδειάσαν όμως ο ίδιος παγωμένος βοριάς συνεχίζει να σαρώνει την έρημη γη»….θα μπορούσε να λέει ο ποιητής ύστερα από τη «μεγαλειώδη» τελευταία αγροτική κινητοποίηση. Μια κινητοποίηση και μια αντιπαράθεση με το κράτος, που εξελίχτηκε στους βρεγμένους και παγωμένους δρόμους των εθνικών οδών, με στόχο από την πλευρά των εξεγερμένων μια σειρά από αιτήματα – πολύ σοβαρά σε πολλές περιπτώσεις – που κατάντησαν σε ένα ευτελές παζάρι για τη μεγαλύτερη απολαβή ανά στρέμμα και ανά καλλιέργεια. Έτσι το παζάρι απ’ ότι τελικά φαίνεται εξελίχτηκε σε δυο επίπεδα, αυτό που μάθαμε από τις τηλεοράσεις για το πόσα ευρώ θα πάρει η κάθε καλλιέργεια και αυτό που δε θα μάθουμε ποτέ, το παρασκήνιο δηλαδή που αφορούσε άλλα πράγματα άσχετα με τα στρέμματα και τους αγρότες αλλά σχετικά με ευσεβείς πόθους επίδοξων αγροτοπατέρων. Το μεγάλο παζάρι, οι παράπλευρες απώλειες και το μεγάλο θύμα Έτσι λοιπόν όλο αυτό το διάστημα οι..... παροικούντες την Ελλάδα έζησαν ο καθένας το δικό του δράμα, κάποιοι αγωνιούσαν για την επιβίωσή τους νομίζοντας ότι αυτή θα έρθει μέσα από τα μπλόκα με την πίεση που θα ασκούσαν στο κράτος. Κάποιοι άλλοι δεν πήγαν εκεί που ήθελαν, είτε οι ίδιοι ή τα εμπορεύματά τους, με αποτέλεσμα να ζημιωθούν και να μας καταριούνται. Και κάποιοι τρίτοι παρακολουθούσαν την εξέλιξη του θεάτρου του παραλόγου με ανάμικτα συναισθήματα. Δικαιώθηκε λοιπόν ο αγώνας; θα έχει συνέχεια; υπάρχει μέλλον για τους αγρότες; Σε σχέση με τα παραπάνω ερωτήματα ο καθένας μπορεί να κάνει τις εκτιμήσεις του, επειδή όμως η επιβίωση της ελληνικής γεωργίας δεν είναι μια απλή υπόθεση εργασίας αλλά ζήτημα επιβίωσης της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας, μένει να κάνουμε μια ανασκόπηση του ζητήματος που επικεντρώνεται στη φράση αγροτικές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις σήμερα. Ο μεγαλύτερος ξεπεσμός για όλους είναι ότι η επιβίωση της ελληνικής γεωργίας έτσι όπως αρχικά τέθηκε από τους εξεγερμένους, έγινε αντικείμενο παζαριού από την πλευρά του κράτους που θυμίζει ελληνικές ταινίες που ο πλούσιος πεθερός πληρώνει τον επίδοξο προικοθήρα αγαπητικό της κόρης με την πρόταση «πόσα θες για να φύγεις;». Και ο «επίδοξος» γνωρίζοντας εξαρχής το παιχνίδι, γίνεται σαφής, «βάλε κάτι παραπάνω και την έκανα». Τώρα για το ποιο είναι το μεγάλο θύμα αυτής της ιστορίας η απάντηση απλή και αυτονόητη, ο αγρότης που φεύγοντας από τα μπλόκα προσπαθεί να καταλάβει τι του αναλογεί από τα λάφυρα. Εμείς οι ελαιοκαλλιεργητές λοιπόν φύγαμε με μισό τσουβάλι λίπασμα και μάλιστα από τα ΄΄φτηνά΄΄ για κάθε στρέμμα που καλλιεργούμε, οι υπόλοιποι αγρότες σε όλη την Ελλάδα που επέμεναν περισσότερο στα μπλόκα είναι ικανοποιημένοι άραγε; Και η απορία όλων εύλογη, μετά από τόση αγανάκτηση και τόσον αγώνα τι άλλο να κάνουμε πλέον; Πως μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς επιδοτήσεις και χωρίς τη στήριξη από το κράτος στις δύσκολες εποχές που διανύουμε με τα αμείλικτα καρτέλ; Μήπως τελικά η απόδοση της ευθύνης για το χάλι μας μόνο στα καρτέλ είναι η εύκολη λύση; Καρτέλ άλλωστε πάντα υπήρχαν ακόμα και όταν απολαμβάναμε καλύτερες τιμές για τα προϊόντα μας. Δεν πρέπει όμως να έχουμε παράπονο όλοι αναγνώρισαν, ακόμα και το επίσημο κράτος, ότι έχουν δίκιο οι «αγρότες μας». Ποιο είναι το δίκιο μας λοιπόν, τι θα έπρεπε να πάρουμε και τι τελικά πήραμε; Πως καταντήσαμε ενώ όλοι έχουμε αντιληφθεί ότι η ελληνική γεωργία έχει πάρει το δρόμο που οδηγεί στο πουθενά, ότι είναι πλέον ο «μεγάλος ασθενής» ο οποίος χρειάζεται συστηματική και μακροχρόνια θεραπεία και όχι μαντζούνια, να διαπραγματευόμαστε στα μπλόκα για ελάχιστα ευρώ παραπάνω όπως συνηθίζουν οι διακονιάρηδες; Και του χρόνου, που τα πράγματα θα είναι ακόμα ποιο δύσκολα, πόσες μέρες θα χρειαστεί να κλείσουμε παραπάνω τους δρόμους για να πάρουμε κάποια παραπάνω ψίχουλα; Στο ίδιο έργο θεατές Με τους ίδιους πρωταγωνιστές και τους ίδιους κομπάρσους, και κυρίως το ίδιο κακό τέλος. Η αγανάκτηση για το ακυβέρνητο καράβι χωρίς προορισμό που λέγεται ελληνική γεωργία, κάθε δυο τρία χρόνια εκτονώνεται στα μπλόκα που στήνονται με τις ευλογίες όλων. Μήπως δεν πρόκειται για έργο αλλά για στημένο παιχνίδι με θύματα εμάς τους αγρότες; Μήπως η διαπίστωση ακόμα και από τα ποιο επίσημα χείλη ότι δεν έχουν άλλο τρόπο να βρούν το δίκιο τους οι αγρότες ΄΄μας΄΄ από το να κλείνουν τους δρόμους, είναι η μεγαλύτερη παγίδα που σκοπίμως στήνεται για να πειστούμε ότι ο μόνος τρόπος για να βρούμε το δίκιο μας είναι τα μπλόκα για μια εβδομάδα κάθε δυο-τρία χρόνια; Μήπως πέφτουμε συνέχεια στην ίδια στημένη παγίδα, μήπως χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο νομίζοντας ότι έτσι θα βρεθεί η λύση, μήπως βλέπουμε το τυρί και αγνοούμε τη φάκα; Τι κάνουμε τώρα λοιπόν; Τι άλλο να κάνουμε πως μπορούμε να διεκδικήσουμε τα δίκια μας άκουγες από παντού. Εύλογες οι απορίες και τα αδιέξοδα, όμως η ιστορία μας και ο σοφός λαός μας θα έλεγε ότι, Όποιος χάνεται ακολουθώντας λάθος δρόμο το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να γυρίσει πίσω από εκεί που ξεκίνησε και να βάλει σημάδια, για να μην ακολουθήσει πάλι το ίδιο αδιέξοδο μονοπάτι. Να ξεκινήσουμε από την αρχή λοιπόν!!! γιατί το μονοπάτι που ακολουθούμε είναι αδιέξοδο. Να ξεκινήσουμε από την αρχή για να δημιουργήσουμε ένα υγιή και ανεξάρτητο αγροτικό συνδικαλισμό με συμμετοχή δική μας από το καθημερινό μας μετερίζι, και όχι ως παραρτήματα των κομμάτων Να ξεκινήσουμε από την αρχή και να αναζητήσουμε νέες μορφές συνεργασίας, να δημιουργήσουμε έναν υγιή συνεργατισμό προσανατολισμένο στις απαιτήσεις της αγοράς, που να μπορεί να αξιοποιήσει τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα Να ξεκινήσουμε από την αρχή σε κάθε χωριό και από κάθε γνώμη για να αναπτύξουμε έναν πανελλήνιο διάλογο, για να δούμε και να συμφωνήσουμε πως πρέπει να είναι ο σύγχρονος αγρότης και ποιος είναι ο ρόλος του. Να ξεκινήσουμε από την αρχή για να πούμε στο κράτος τι πρέπει να κάνει, για να γίνει η γεωργία μας βιώσιμη και ότι δεν είμαστε διακονιάρηδες για να μας πετάει ψίχουλα. Να ξεκινήσουμε από την αρχή και να πούμε στα πολιτικά κόμματα ότι δεν θέλουμε την κηδεμονία τους, γιατί μόνο δεινά έχουν φέρει στον αγροτικό χώρο. Να ξεκινήσουμε από την αρχή και να πούμε στις ασώματες κεφαλές, σ’ αυτούς που αυτοπροσδιορίζονται ως εκπρόσωποί μας, ότι δεν τους αναγνωρίζουμε, ότι τους αγνοούμε καταγγέλλοντας αυτούς και τα παραμάγαζα που έχουν στήσει στην πλάτη μας. Να ξεκινήσουμε από την αρχή με συνεταιρισμούς που να οργανώνουμε εμείς οι ίδιοι την παραγωγή και την διάθεση των προϊόντων μας. Ο χειρότερος μεσάζοντας είναι η δική μας ανοργανωσιά. Να ξεκινήσουμε να ελέγχουμε (αφού το κράτος τα βρίσκει όλα τέλεια) το που πάνε τα χρήματα που δίνει η ΕΕ για να ανα-διοργανωθεί η γεωργία μας ώστε να μη δεινοπαθήσουμε με την κατάργηση των επιδοτήσεων το 2013, δηλαδή «αύριο»! Να ξεκινήσουμε από την αρχή γνωρίζοντας και πιστεύοντας βαθιά ότι μπορούμε και μόνοι μας, δε χρειαζόμαστε πατρόνους και δεν θέλουμε φιλικά χτυπήματα στην πλάτη ούτε να μας αποκαλούν περιπαικτικά ΄΄αγρότες τους΄΄. Ένα υπεύθυνο κράτος χρειαζόμαστε μόνο, τα άλλα μπορούν να γίνουν δική μας υπόθεση. Να ξεκινήσουμε από την αρχή για να βρούμε νέους σύγχρονους και αποτελεσματικούς τρόπους διεκδίκησης, αλλά και προώθησης των προϊόντων μας, οι πρακτικές της εποχής του Μαρίνου Αντύπα -άριστες κάποτε- σήμερα είναι οι πλέον αναποτελεσματικές στην παγκοσμιοποημένη αγορά και στην κοινωνία της πληροφορίας. Να ξεκινήσουμε από την αρχή και να μην ανεχόμαστε να μας παρασύρουν και να μας εμπαίζουν σε ανέξοδους αγώνες. Να επιδιώξουμε την πληροφόρηση, την κοινωνική συναίνεση και την κοινωνική αλληλεγγύη ως απαραίτητες προϋποθέσεις ευημερίας μιας κοινωνίας, της οποίας είμαστε οι ποιο σημαντικοί εταίροι, εφόσον φροντίζουμε για τη διατροφή της. Οι τρόποι διεκδίκησης που προκαλούν κοινωνικές συγκρούσεις μόνο κοινωνικά αδιέξοδα μπορούν να επιφέρουν, ας δείξουμε εμείς ότι το καταλάβαμε και το υιοθετήσαμε πρώτοι. Ίσως μάλιστα έτσι μπορέσουμε να μειώσουμε την απόσταση από τις τιμές παραγωγού και καταναλωτή προς όφελος όλων. Η κρίση που μας έχει χτυπήσει την πόρτα κανείς δεν ξέρει πόσο θα διαρκέσει και πόσο θα μας κοστίσει. Η μόνη άμυνα που μπορούμε να αναπτύξουμε είναι η ορθή διαχείρισή της και η εκμετάλλευση των ευκαιριών που θα παρουσιαστούν και κυρίως η κοινωνική αλληλεγγύη. Αυτό που πρέπει να επιδιώξουμε άμεσα -διότι πλέον τα περιθώρια στενεύουν ασφυκτικά-ως ένας ίσως από τους ποιο σημαντικούς κοινωνικούς εταίρους είναι να αρχίσουμε έναν γόνιμο διάλογο μεταξύ μας, αλλά και με την ίδια την κοινωνία. Ας ξεκινήσουμε με προτάσεις, μια και από διαπιστώσεις είμαστε φούλ. Όποιος θέλει ας προτείνει μια ιδέα, ας την πεί σε όλους εμάς τους άλλους, ας διαφωνήσουμε πολύ κάποτε και για τα δικά μας «θεσμικά» ζητήματα. Ο διάλογος βοηθάει στη σύνθεση. Κόκκινος Γιώργος
Πρόεδρος ΔΣ
ΟΠ Νηλέας
http://www.georgoi-xekiname-apo-tin-arxh.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου