"Το μαγικο χαρτάκι" για τους μετανάστες .....

Είναι Παρασκευή βράδυ. Η οδός Πέτρου Ράλλη έχει πνιγεί στο θόρυβο των αυτοκινήτων, που περνούν γρήγορα σαν να βιάζονται να ξεφύγουν μια ώρα αρχύτερα από το κρύο...Στο αμαξοστάσιο της ΕΘΕΛ τα λεωφορεία μπαινοβγαίνουν όλο και πιο σπάνια. Στην άδεια στάση του λεωφορείου, δίπλα, μια διαφήμιση για τσίκλες υπόσχεται καθαρά δόντια και αίσθηση φρεσκάδας. Η στάση βρίσκεται μπροστά στο πίσω προαύλιο του κτιρίου της Υποδιεύθυνσης Αλλοδαπών. Φωνές από τον δεύτερο ή τον τρίτο όροφο ακούγονται ξαφνικά, σε πολλές ακαταλαβίστικες γλώσσες. Είναι οι μετανάστες χωρίς χαρτιά που περιμένουν την απέλαση. Τις Παρασκευές το Αλλοδαπών «περικυκλώνεται» από εκατοντάδες πρόσφυγες που έρχονται εδώ για να κάνουν αίτηση νομιμοποίησης, προσπαθώντας να αποφύγουν το ίδιο τέλος. Οι κρατούμενοι τους στέλνουν «φωνητικά μηνύματα» από τα κελιά τους. Σαν μπουκάλια, με ακαταλαβίστικα μηνύματα, που έριχναν οι ναυαγοί τον παλιό καιρό στη θάλασσα...Οι ομάδες των... προσφύγων αρχίζουν και έρχονται από τις 10 το βράδυ. Αφγανοί, Πακιστανοί, Μπανγκλαντεσιανοί, Σομαλοί... Θα διανυκτερεύσουν απόψε εδώ, ελπίζοντας ότι το πρωί θα είναι ανάμεσα στους 300 τυχερούς που θα πάρουν το «μαγικό χαρτάκι». Κάθε χάραμα Σαββάτου- και μόνο τα Σάββατα- η Υποδιεύθυνση Αλλοδαπών μοιράζει 300 χαρτάκια στους 2.000- 3.000 πρόσφυγες που περιμένουν για να κάνουν αίτηση για πολιτικό άσυλοΟι μετανάστες στρίβουν δίπλα στο αμαξοστάσιο και χάνονται πίσω από μια γιγαντοαφίσα που διαφημίζει μια διεθνή έκθεση τουριστικής βιομηχανίας. Ακολουθώ την ίδια διαδρομή. Πίσω από την τουριστική διαφήμιση, στις δυο όχθες ενός βαθέος ρέματος, ανάμεσα στην Πέτρου Ράλλη και τη Σαλαμινίας, ξεδιπλώνεται κάτι σαν την άλλη όψη τού «ζήσε-τον-μύθο-σου-στην-Ελλάδα». Τσιμεντόλιθοι, συρματοπλέγματα, σκουπίδια και δίπλα τους ομάδες Πακιστανών, Αφγανών, Μπανγκλαντεσιανών, γύρω από μικρές εστίες φωτιάς, προσπαθούν να εξορκίσουν το κρύο.Οι ήχοι μιας Μπόλιγουντ μουσικής φθάνουν στα αυτιά μου. Λέω «σελάμ αλέκουμ» σε μια από τις ομάδες. Μου επιστρέφουν ένα εγκάρδιο «αλέκουμ σελάμ». Ο Ιρφάν είναι ο μόνος που μιλάει, έστω και σπαστά, ελληνικά. Φοράει κόκκινο σκούφο, γκρι μπουφάν,κίτρινο πουλόβερ και τζιν. Είναι 25 χρόνων και βρίσκεται στην Ελλάδα 2 χρόνια. Είναι η τριακοστή Παρασκευή που διανυκτερεύει δίπλα στο ρέμα, ελπίζοντας ότι το πρωί θα πάρει το «μαγικό χαρτί». Ο Ιρφάν είδε με τα μάτια του τον 30χρονο Χουσεΐν Ζαντιντούλ από το Μπανγκλαντές όταν τον έβγαλαν νεκρό από το ρέμα, τα ξημερώματα του προπερασμένου Σαββάτου. Μου δείχνει με το χέρι το σημείο όπου τον βρήκαν, ακριβώς πίσω από την τουριστική γιγαντοαφίσα. Τον ρωτάω αν ξέρει πώς έπεσε. Σηκώνει τους ώμους. Ίσως ζαλίστηκε, λέει. Πιάνει το κεφάλι του, κλείνει τα μάτια και κάνει πως πέφτει. Είναι ο τρίτος μετανάστης που πέφτει στο ρέμα του Βοτανικού μέσα σε 3 μήνες. Στις 27 Οκτωβρίου είχε ανασυρθεί νεκρός ο 21χρονος Μουχάμαντ Ασράφ.Ύστερα από μερικές εβδομάδες ένας άλλος Πακιστανός, 28 χρόνων, βρέθηκε στη μέση του ρέματος. Τώρα βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νικαίας. Κανείς δεν ξέρει πώς βρέθηκαν όλοι τους εκεί κάτω. Εάν περπατήσεις νύχτα εδώ, φλερτάρεις με τον θάνατο. Αλλά εδώ, δίπλα στο ρέμα του θανάτου, είναι το καλύτερο μέρος για διανυκτέρευση, λέει ο Ιρφάν. «Όταν γίνεται μεγάλη φασαρία η Αστυνομία μάς διώχνει» συνεχίζει. Σηκώνει το χέρι του και κάνει σαν να χτυπά με γκλομπ. «Εμείς τρέχουμε από εδώ για να βγούμε στην Πέτρου Ράλλη»...Βγαίνω στη Σαλαμινίας. Στη σιδερένια πόρτα μιας εταιρείας μεταφορών 2 τσοπανόσκυλα γαβγίζουν με άγριες διαθέσεις. Στον σκοτεινό, λασπωμένο δρόμο 5 Αφρικανοί προχωρούν κρατώντας ηλεκτρικούς φακούς. Όλη η αριστερή πλευρά του δρόμου, μέχρι κοντά στην είσοδο του Αλλοδαπών, είναι γεμάτη πρόσφυγες. Μια απόσταση περίπου 300 μέτρων. Κάθονται πάνω σε χαρτόνια, φύλλα εφημερίδων, τυλιγμένοι με τα κασκόλ τους. Ένας νεαρός με κόκκινο μπουφάν βγάζει κάθε τόσο, με συνωμοτικό ύφος, ένα μπουκάλι από κάτω και το φέρνει στα χείλη του. Τον πλησιάζω, ενώ με κοιτά δύσπιστα. Τον λένε Ράτζα, είναι από το Πακιστάν. «Πώς να αντέξεις το κρύο;» λέει και πίνει άλλη μια γουλιά. Τα ελληνικά του είναι πολύ καλά. Ο Ράτζα ζει 5 χρόνια στην Ελλάδα. «Τέσσερις μήνες έρχομαι εδώ πέρα», λέει, «και δεν μπορώ να πάρω το χαρτί». Πλήρωσε 8.000 ευρώ για να φθάσει στην Ελλάδα. Το ταξίδι Πακιστάν, Ιράν, Τουρκία, Ελλάδα διήρκεσε 7 μήνες. Γιατί να δώσεις 8.000 ευρώ για να έρθεις στην Ευρώπη; τον ρωτάω. Σηκώνει τους ώμους. Οι περισσότεροι από τους πρόσφυγες το ξέρουν ότι η αίτησή τους θα απορριφθεί σε 6 μήνες. Δεν έχουν όμως άλλο τρόπο να υπάρχουν, έστω και για λίγο, νόμιμα. Μετά την απόρριψη θα κάνουν προσφυγή που θα πάρει έναν χρόνο να εξεταστεί. Με το «ροζ χαρτάκι» που παίρνουν μετά την αίτηση, ανοίγουν ΑΦΜ, έχουν στοιχειώδη περίθαλψη, μπορούν να βρουν μια δουλειά στοιχειωδώς αξιοπρεπή. «Όταν είσαι παράνομος σε μεταχειρίζονται σαν ζώο οι εργοδότες» λέει ο Ράτζα. Επιπλέον, χρειάζονται το «ροζ χαρτάκι» για τους συχνούς ελέγχους της Αστυνομίας, για να μην περάσουν 3 μήνες στο κελί, σε άθλιες συνθήκες. Αρκετοί βλέπουν την Ελλάδα ως μεταβατικό στάδιο. Ελπίζουν ότι θα μαζέψουν κάποια χρήματα και θα βρουν τον «σωστό δουλέμπορο» για να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Σουηδία, Βρετανία. «Εκεί σου συμπεριφέρεται ανθρώπινα το κράτος» λέει ο Ράτζα. Άλλος ένας μύθος, ίσως, που τον κάνει να συνεχίζει το ευρωπαϊκό του ταξίδι...ΥΓ.Ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθεια τον Σαμπίρ Μουχάμαντ,πρόεδρο της πακιστανικής κοινότητας στην Ελλάδα,και τον Θανάση Κούρκουλα,δάσκαλο στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών.ΤΟΥ ΓΚΑΖΜΕΝΤ ΚΑΠΛΑΝΙ


http://apneagr.blogspot.com/2009/01/blog-post_9940.html